خورشید اگر در سایه‌ات پنهان نمی‌شد            شمع ضعـیـفی می‌شد و تابـان نمی‌شد
از آسیاب طـوس اگر احـسان نمی‌شد            گـنـدم بـرای سـفـرۀ مـا نـان نـمـی‌شـد

ایران بـدون مـشـهـدت ایـران نمی‌شد

با تو به ایران حق صفایش را فرستاد            اربـاب تا ری کـربـلایـش را فـرستاد
انـسـیـة‌الـحـورا دعـایـش را فـرسـتـاد            موسی بن جعفر بچه‌هایش را فرستاد

مشهد نبود ایـران قـمر بـاران نمی‌شد

حاجت به ما دادی و این بارم صدم شد            هی قم به مشهدهایمان مشهد به قم شد
از میـکـده روزی ما این بـار خـم شد            هر کودکی که در حرم یک بار گم شد

تا آخر عـمـرش دگر حـیـران نمی‌شد

آقای رعـیت‌پـرور ای ارباب دلسـوز            چشم تو شد خورشید گرم عالم افروز
خضر نبی در محضر تو دانش آموز            شیطان اگر حُسن تو را می‌دید آن روز

جبریلِ رامت می‌شد و شیطان نمی‌شد

کی این همه حُـسن تو را دارد خدایا؟            نــام تـو از مـا مـی‌کـنـد دفــع بــلایــا
آقـایی از تو مـهـربـان‌تـر هـست آیـا؟            از تو فـراوان مـی‌رسـیـده بـر رعـایـا

حتی کسی که عاشـق سلطـان نمی‌شد

دریـای الطـاف خـروشان است مشهد            دار الخـلـود بـاده‌نـوشـان است مشـهـد
میخـانـۀ خـانه به دوشـان است مشهـد            کـاشـانۀ حـلـقه به‌گـوشان است مشهـد

با تو غـلامـت ارزنـی ارزان نـمی‌شد

بالا ترین تخـت جـلالت مسـنـد توست            عرش خدا هم احـتـمالا مـرقـد توست
دار و نـدار ما فـقـیـران مشهـد توست            روزی‌مـان الـحـمــدلله از یـد تـوسـت

بی‌لطف تو چشمان ما گـریان نمی‌شد

از روضۀ “ابن شبیبت” غم عیان بود            هر شب اَنیست گریه‌های بی‌امان بود
هم غصه‌ات از شمر هم از ساربان بود            یک مرد اگر در بین آن نامردمان بود

اربـاب ما دیگر تنـش عـریان نمی‌شد